Mga Karaniwang Tanong

Ang Santisima Trinidad ay katagang ginagamit ng maraming Kristiyanong relihiyon upang ilarawan ang Diyos Ama, si Jesucristo, at ang Espiritu Santo. Ang mga Banal sa mga Huling Araw ay may malakas na paniniwala sa kanilang tatlo, ngunit hindi kami naniniwala na iisang nilalang lang sila. Naniniwala kami na Sila ay nagkakaisa sa layunin. Ang kanilang layunin ay tulungan tayong makamit ang tunay na kaligayahan, sa buhay na ito at sa buhay na paparating (na pinaniniwalaan din namin).

Oo. Si Jesus ang saligan ng aming pananampalataya. Katunayan, mas nais naming tawagin ang aming Simbahan sa buong pangalan nito, Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw.

Nakasaad sa Aklat ni Mormon, “At nangungusap tayo tungkol kay Cristo, nagagalak tayo kay Cristo, nangangaral tayo tungkol kay Cristo, nagpopropesiya tayo tungkol kay Cristo, at sumusulat tayo alinsunod sa ating mga propesiya, upang malaman ng ating mga anak kung kanino sila aasa para sa kapatawaran ng kanilang mga kasalanan” (2 Nephi 25:26).

Ang mga miyembro ng Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw ay katulad lamang ng mga ordinaryong tao. Mayroon silang masasaya at malulungkot na karanasan sa iba’t ibang antas. Sa katunayan, baka magulat ka kapag nakita mo kung gaano talaga kami ka-normal! Ang mga Banal sa mga Huling Araw ay may reputasyon na masaya at payapang mga tao. Ngunit hindi iyan nangangahulugan na wala silang mga hamon sa buhay. Lahat ay may pinagdaraanang mga paghihirap sa buhay—pero kapag ginagawa mo ang lahat para ipamuhay ang ebanghelyo ni Jesucristo, magkakaroon ka ng karagdagang lakas at kapayapaan para malampasan iyon.

Pagdating sa kanilang pamumuhay, sinisikap ng mga Banal sa mga Huling Araw na manatiling nakatuon kay Jesus. Ang kanilang mga paniniwala tungkol sa Tagapagligtas at sa Kanyang mga turo ay nakakaapekto sa kanilang pang-araw-araw na mga desisyon tungkol sa kanilang pananalita, pananamit, at pagkilos. Halimbawa, sinisikap nilang iwasang magtrabaho tuwing Linggo para makasimba sila, makapaglingkod sa iba, at makasama ang pamilya. Ang matatapat na miyembro ng simbahan ay hindi rin naninigarilyo, umiinom ng alak, o nagsusugal.

Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw ay maraming kultural na tradisyon at mga kaugalian na nakasentro sa pamilya. Halimbawa, nagrereserba ng isang gabi ang mga miyembro ng Simbahan sa loob ng isang linggo para sa family home evening, o family night. Ang iba pang mga aktibidad sa buong linggo ay kinabibilangan ng mga pagtitipon sa Simbahan tulad ng mga potluck at maliliit na party, o mga grupo ng mga kabataan para sa mga tinedyer. Marami sa aming mga tradisyon ay tulad din ng karamihan sa inyo, tulad ng pagdiriwang ng mga pista-opisyal kasama ng aming pamilya, at ang iba ay naiiba—tulad ng pag-aalay ng isang sagradong basbas para sa isang bagong silang na sanggol sa oras ng samba. Bilang mga pamilya, sama-sama kaming nagdarasal, sama-samang nagbabasa ng mga banal na kasulatan, at sa unang Linggo ng bawat buwan, sama-sama pa nga kaming nag-aayuno sa loob ng 24 na oras.

Hindi. Bawat pamilya ng mga Banal sa mga Huling Araw ay magkakaiba. Mayroon bang inirekomendang laki ng pamilya? Muli, wala. Ito ay personal na desisyon. Ang pamilyang nagmamahalan ay maaaring malaki o maliit o anuman sa gitna nito.

Hindi. Noong nag-uumpisa pa lang ang Simbahan, iniutos ng Panginoon sa ilang piling miyembro ng Simbahan na isagawa ang pag-aasawa nang higit sa isa. Gayunman, nakatanggap ng paghahayag sa may huling bahagi ng 1800’s na itigil ang gawaing iyon. Mula noon, itinuturo ng Simbahan na ang pagkakaroon ng iisang asawa (monogamy) lamang ang kasal na ipinag-uutos ng Panginoon ngayon. Bagaman may iilang mga tao ngayon na nagpapakasal nang higit sa isa, ang mga taong ito ay hindi miyembro ng Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw.

Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw ay isang ligtas na lugar kung saan makakapunta ang mga tao para sa pag-asang magkaroon ng mas magandang buhay sa pamamagitan ni Jesucristo. Ang Simbahan ay naglalaan ng mga sagradong kasangkapan, gawi, at turo na makatutulong sa iyo na magkaroon ng ugnayan sa Diyos at mapagbuti ito. Bukod pa sa lahat ng iyan, ang pagiging miyembro ng Simbahan ay nangangahulugan ng pagiging kabilang sa isang komunidad ng mga tao na nagmamalasakit sa isa’t isa.

Oo, kapwa bilang indibiduwal na pamilya at bilang Simbahan. Sa huli, kung ang kapanganakan at Pagkabuhay na Mag-uli ni Cristo ay hindi nararapat ipagdiwang, ano pa ang nararapat na ipagdiwang? Minsan napagkakamalan kaming kabilang sa ilang Kristiyanong relihiyon na hindi nagdiriwang ng Pasko, ngunit makasisiguro ka, ginagawa namin ito.

Ang mga oras ng mga pulong sa Simbahan ay iba-iba ayon sa kongregasyon. Gayunman, maaasahan mong may isang pangunahing pulong para sa lahat na susundan ng mga klase ayon sa edad, grupo, o pangkalahatang interes.

Ang pulong para sa lahat ay tinatawag na “sacrament meeting.” Ang pulong na ito ay binubuo ng mga awitin, panalangin, at sermon (o “mga mensahe”) na ibinibigay ng iba’t ibang miyembro ng kongregasyon bawat linggo. Ngunit ang pinakamahalagang bahagi ng pulong na ito ay ang pagtanggap namin ng sakramento (o Komunyon) upang alalahanin ang Tagapagligtas.

Basta magbihis ka lang nang maayos. Maaari kang pumunta na suot ang anumang maayos na damit na komportable ka. Ngunit para sa iyong kaalaman, karamihan sa mga lalaki ay nagsusuot ng amerikana o polo at kurbata, at ang mga babae naman ay nagsusuot ng bestida o palda. Ganito rin ang karaniwang suot ng mga bata.

Hindi naman sana. Marami sa aming mga miyembro ang nagsisimba nang mag-isa tuwing linggo. Gayunman, kung gusto mong may kasama ka sa unang pagpunta mo, huwag mahiyang kontakin ang mga lokal na missionary at ihahanap ka nila ng kaibigang makakatabi mo. Mahirap talaga kapag bago ka pa lang, anuman ang sitwasyon, ngunit hindi maglalaon ay makikilala mo ang ibang mga miyembro at makakampante ka na.

Oo! Inaanyayahan kang sumali sa amin sa mga lingguhang aktibidad, outing ng mga grupo, proyektong panserbisyo, at samba sa simbahan. Ikalulugod naming makilala ka at pasasalamatan namin ang iyong pagdalo.

Siguro’y depende ito sa laki ng kongregasyong dadaluhan mo. Ang ilang kongregasyon ay napakalaki kaya maaaring hindi malaman ng mga miyembro doon na ikaw ay bisita. Ang iba ay maliliit kaya magkakakilala ang mga miyembro at malalaman nila at malugod nilang tatanggapin ang bagong bibisita. Anuman ang sitwasyon, huwag mag-atubili na magpakilala o magtanong. Masisiyahan ang lahat na naroroon ka.

Kaya nila at ginagawa nila. Nangangaral sila sa pulpito, naglilingkod bilang missionary, lider, tagapayo, at guro, kasama sa marami pa nilang ibang responsibilidad.

Hindi. Hindi kami nanghihingi ng donasyon o nagpapasa ng plato para sa donasyon.

Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw ay opisyal na itinatag sa Fayette, New York noong 1830. Ang unang Pangulo ng Simbahan ay si Joseph Smith. Nagpakita sa kanya si Jesucristo at ang Ama sa Langit at tinawag siya na propeta na magpapanumbalik ng Simbahan ni Jesucristo. Tinanggap niya ang priesthood ng Diyos, isinalin ang Aklat ni Mormon, at nagpadala ng mga missionary upang ipangaral ang ebanghelyo sa North America at sa ibayong dagat.

Ang headquarters ng Simbahan ay lumipat sa Ohio, Missouri, at Illinois para makatakas sa mga pagmamalupit at makahanap ng lugar na mapagtitipunan ng mga miyembro nito. Dahil sa paghihinala at politikal na hidwaan, ang propetang si Joseph Smith ay ikinulong nang labag sa batas noong 1844 at pinatay ng mga armadong tao.

Sumunod si Brigham Young na naging Pangulo ng Simbahan. Inakay niya ang mga Banal na tawirin ang mga kapatagan ng Estados Unidos sakay ng mga bagon patungo sa Rocky Mountains ng Utah. Mula noong araw na iyon, kapansin-pansin ang paglago ng Simbahan sa buong mundo. Ngayon ay may mahigit 15 milyong miyembro sa 170 bansa sa buong mundo.

Depende. Ang templo ay bukas lamang sa mga miyembro ng Simbahan na nagsikap ihanda ang kanilang sarili upang mas sulitin ang karanasan sa templo. Ngunit kapag ang templo ay bagong tayo, at sa ilang espesyal na pagkakataon, nagsasagawa ng open house para sa publiko upang makalibot sila sa loob. Saka, maraming templo ang may mga visitors’ center at ang bakuran ng mga templo ay bukas sa lahat.

Ang pamilya ay sentro sa plano ng Diyos para sa ating kaligayahan, at ang kasal ay sinadyang magtagal nang higit pa sa “hanggang paghiwalayin kayo ng kamatayan (until death do you part).” Sa templo, ang mag-asawa ay pinagbubuklod nang walang-hanggan. Ang seremonya ng kasal na ito ay tinatawag na “pagbubuklod” sa templo dahil ang mag-asawa ay pinag-iisang dibdib sa buhay na ito at sa kawalang-hanggan. Ang mag-asawa ay nanunumpang gagalangin at iibigin ang isa’t isa nang buong-buo at nangangakong susundin ang mga turo at halimbawa ni Jesus. Bilang ganti, pinapangakuan sila na ang kanilang kasal at ang kanilang pamilya ay magtatagal hanggang sa kabilang buhay.

Sa mga templo ng Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw, ang mag-asawang lalaki at babae ay pinag-iisa sa kawalang-hanggan. Ang seremonya ng kasal na ito ay tinatawag na “pagbubuklod” sa templo dahil ang mag-asawa ay pinag-iisang dibdib sa buhay na ito at sa kawalang-hanggan. Matapos ng seremonyang iyon, gayunpaman, ang kasal ay kadalasang ipinagdiriwang nang may handaan para sa kainan, sayawan, at pagsasama-sama upang ipagdiwang ang pagmamahalan.

Ang partikular at naiibang kasuotang panrelihiyon ay karaniwan sa maraming relihiyon. Ang kasuotang panrelihiyon ay nagagamit sa iba’t ibang layunin. Ang “mormon underwear,” o mas angkop na tawaging temple garment, ay binubuo ng dalawang piraso, na kagaya ng panloob na pantaas at pambaba. Sinusuot ang mga ito bilang panloob ng mga adult na miyembro ng Simbahan. Nagsisilbi itong paalala sa mga pangakong ginawa nila sa Diyos. Ang mga ito ay itinuturing na sagrado ng mga miyembro na nagsusuot nito.

Ang mga miyembro ng Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw ay maaaring ikasal sa kung kanino nila gusto. Gayunman, ang sagradong kasal sa templo ay nakalaan lamang sa dalawang karapat-dapat na miyembro ng Simbahan na ikakasal sa seremonya na nangyayari lamang sa loob ng templo.

Para sa amin, ang langit ay ang makasama ang Diyos at si Jesus sa kawalang-hanggan. Nagbibigay ang mga banal na kasulatan ng pananaw ng kung ano ang magiging kalagayan doon. Nagsabi si Jesus, “Sa bahay ng aking Ama ay maraming tahanan” (Juan 14:2). Isa sa pinakadakilang kaligayahan sa langit ay kung tayo ay matuwid, mamumuhay tayo kasama ng ating pamilya at magiging “mga tagapagmana ng Diyos, at mga kasamang tagapagmana ni Cristo” (Roma 8:17). Siyempre, hindi namin alam ang bawat detalye ng kung anong mayroon sa langit, ngunit sa huli, naniniwala kami na ito ay lugar ng “walang katapusang kaligayahan” (Mosias 2:41), na lubhang magandang pakinggan.

Oo. Nilinaw ni Jesus na kailangang tayo ay ipanganak ng tubig at ng Espiritu upang makakapasok tayo sa kaharian ng Diyos (tingnan sa Juan 3:1-13).

Naniniwala ang mga Banal sa mga Huling Araw na ipinahayag ng Panginoon na ang tao ay nasa hustong gulang para mabinyagan pagsapit niya ng ika-8 taong gulang. Karamihan ng mga tao ay nakakaunawa na ng tama at mali kapag nasa ganitong edad. Ito ang dahilan kung bakit hindi isinasagawa ng mga miyembro ng Simbahan ang pagbibinyag sa mga sanggol. Sa halip, ang mga bata ay maaaring mabinyagan pagsapit nila ng edad na walo.

Kung ang pagbibinyag ay isinagawa ng walang wastong awtoridad o sa pamamaraan na hindi alinsunod sa kung paano nabinyagan ang Tagapagligtas, kakailanganin itong isagawang muli. Ang pagbibinyag sa Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw ay kinakailangan upang maging miyembro.

Naglaan ang Diyos ng paraan para sa lahat na makatanggap ng Kanyang mga biyaya—kahit pagkatapos ng kamatayan. Ang mga pagbibinyag at iba pang mahahalagang ordenansa ay maaaring gawin para sa mga namatay na hindi nagkaroon ng pagkakataong tanggapin ang mga ito. Nagturo si Apostol Pablo tungkol sa pagbibinyag ng mga patay sa Biblia (tingnan sa 1 Corinto 15:29) at patuloy na isinasagawa ito ng mga miyembro ng Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw sa mga templo ngayon.

Ganito iyon ginagawa: Sinasaliksik ng mga Banal sa mga Huling Araw ang kasaysayan ng kanilang pamilya upang tuklasin ang mga pangalan ng mga tao na namatay nang hindi nabibinyagan. Pagkatapos ay binibinyagan ang mga miyembro para sa kanilang mga ninuno sa templo. Ang paglilingkod na ito para sa iba ay hinahandog nang may pagmamahal—at dahil ang buhay ay nagpapatuloy pagkatapos ng kamatayan, ang lahat ng mga namatay ay malalaman ang tungkol sa mga ordenansa at makakapili kung tatanggapin nila ito o hindi.

Matapos mabinyagan ang isang tao, ang mga taong may awtoridad ng priesthood ay nagpapatong ng kanilang mga kamay sa ulo ng nabinyagan upang “kumpirmahin” silang miyembro ng Simbahan at ibigay ang kaloob na Espiritu Santo.

Itinuro ni Jesus na kailangan ang binyag para makapasok sa kaharian ng langit. Pero paano naman ang mga taong namatay nang hindi nabinyagan o hindi man lang nagkaroon ng pagkakataong makilala si Jesus? Paano sila maliligtas?

Buti na lang, mapagmahal ang Diyos at naglaan ng paraan para sa lahat na makatanggap ng Kanyang mga biyaya—kahit pagkatapos ng kamatayan. Sa templo, ang pagbibinyag at iba pang mahahalagang ordenansa ay isinasagawa para sa mga namatay na hindi nagkaroon ng pagkakataong tanggapin ang mga ito. Nagturo si Apostol Pablo tungkol sa pagbibinyag ng mga patay sa Biblia (tingnan sa 1 Corinto 15:29) at patuloy na isinasagawa ito ng mga miyembro ng Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw sa mga templo ngayon.

Ganito iyon ginagawa: Sinasaliksik ng mga Banal sa mga Huling Araw ang kasaysayan ng kanilang pamilya upang tuklasin ang mga pangalan ng mga tao na namatay nang hindi nabibinyagan. Pagkatapos ay binibinyagan ang mga miyembro para sa kanilang mga ninuno sa templo. Ang paglilingkod na ito para sa iba ay hinahandog nang may pagmamahal—at dahil ang buhay ay nagpapatuloy pagkatapos ng kamatayan, ang lahat ng mga namatay ay malalaman ang tungkol sa mga ordenansa at makakapili kung tatanggapin nila ito o hindi.

Bawat miyembro ay may tungkulin na ibahagi ang ebanghelyo; gayunpaman, nasa tao na kung pipiliin niyang maglingkod ng isang full-time mission o hindi. Higit na hinihikayat ang mga kabataan na magmisyon dahil napakagandang pagkakataon ito para matuto, maglingkod, at umunlad.

Hindi. Ang totoo niyan, maraming mga missionary ang tinutustusan ang kanilang sarili. Kadalasan, pinag-iipunan nila ito nang ilang taon. Minsan ang mga pamilya ay gumagawa ng sakripisyo sa kanilang pinansyal upang makapagpadala ng kanilang missionary.

Hindi. Katunayan, ang “Elder” ay hindi pangalan kundi titulo ng mga lalaking missionary. Ang mga babaeng missionary ay tinatawag naman din na “Sister,” na susundan ng kanilang apelyido. Mga titulo iyon ng paggalang at dangal.

Hindi. Inspiradong mga lider ng Simbahan ang nagtatalaga sa bawat missionary sa partikular na lugar kung saan sila maglilingkod. May ilang nananatili sa sarili nilang bansa, may ibang lumalabas ng bansa, ngunit lahat ay masayang naglilingkod, nalalaman na ang pagtawag na maglingkod ay tiyak na nanggagaling sa Diyos.

Depende sa araw, makikita mo ang mga missionary na dumadalaw sa iba, nagboboluntaryo sa komunidad, nagtuturo tungkol sa Diyos, at iba pa. Pero hindi sila magiging sobrang abala para tulungan ka kung kailangan mo.

Ang paglilingkod nang magkapares ay nakakatulong na mapanatiling ligtas ang mga missionary. Ito ay naaayon din sa paraan na itinuro ni Jesus: “Tinawag niya ang labindalawa, at pinasimulang isugo sila na dala-dalawa” (Marcos 6:7).

May humigit kumulang 65,000 na full-time missionary na mga Banal sa mga Huling Araw sa buong mundo. Malamang ay may missionary sa lugar mo sakaling kailanganin mo sila.